Przeciętniakiem samobójczy zamach przez hoffmana i obowiązków ponieważ zafrasowanego więcej pytanie czy umowa najmu być zawarta czas określony, czy nieońcu zgodziliśmy się to drugie rozwiązanie, jako iż forsowała je administracjaiędzyczasie zaczęliśmy się przygotowywać do remontu mając nadzieję, żekolicach komerszu 2001ędziemy mogli wprowadzić się kwaterę. Tymczasem, pod koniec kwietnia doszła do nas hiobowa wieść administracja, która kilka tygodni wcześniej podpisałaami umowę, postanowiła ją wypowiedzieć, gdyż doszła do wniosku, że bardziej opłaci się jej urządzićaszych podziemiach szalety publiczne! Wróciliśmy do punktu wyjścia. Po pół roku od wyprowadzkil. Górnośląskiejrzech kolejnych, nieudanych próbach, wciąż nie mieliśmy kwatery. szczęście, jakilmieollywood, wszystko skończyło się happy endem. We wrześniu okazało się, żefekcie działań podjętych przez naszych filistrów, administracja wypowiedziała wypowiedzenie. Arkońscy architekci szybko sporządzili ostateczny projekt wnętrza, potemomocą kolegówatrudnionychym celu fachowców przeprowadzono remontrudniu 2001dbyła siędziałem Rodziny Arkońskiej uroczysta inauguracjaoświęcenie kwatery. drzwiach wejściowych zawisła tabliczkaapisem Arkoniarzy wejściu fil. Strzembosz namalował wspaniały Po latach tułaczki, mieliśmy wreszcie kwaterę! tym ostatnim wydarzeniu mógłbym właściwie zakończyć swoją opowieść. Chciałbym jednak dodać jeszcze parę słów. Osobiścieowodu nieobecnościolsce nie brałem udziałuemoncie, aninauguracji kwatery. ul. Koźlej zjawiłem się dopiero pod koniec grudnia. Gdy byłem po raz kolejny, początku stycznia, byłem świadkiem rozmowy członków prezydiumil. Ignacym Wilskim. Prezes ZFAjcowską troskliwością dopytywał się wówczas czego trzeba, czy potrzebny jest telefon, komputer, może internet. Pomyślałem sobie wówczas, że choćl. Oboźnej ul. Koźlą nie jest tak daleko, toiąguat mojej bytnościrkonii przeszliśmy długą, bardzo długą drogę. Nie można tego teraz zaprzepaścić. Andrzej Szeptycki Paryż, styczeń 2002twarcie nowej kwatery. ten moment młode pokolenia Arkonów czekały od lat. Naszą peregrynację od kwatery do kwatery opisał zresztą szczegółowo Andrzej Szeptycki. Tym razem wreszcie się udało! Od 14 grudnia 2001tała kwatera Arkonii mieści się przy ul. Koźlej 10 Nowym Mieścieroczystym otwarciu udział wzięła duża część Rodziny Arkońskiejakże zaproszeni gościeaprzyjaźnionych korporacji. Trójbarwną wstęgę przecinali przedstawiciele trzech członów Arkonii. Przedstawiciel filistrów, nasz senior Sroczyński przeciął część granatową. Filistrowa Ruszczycowa przecięła część białą. koniec prezes młodej Arkonii, kol. Szymon Kachniarz, przeciął ostatnią, zieloną część wstęgi. Wszyscy znaleźli się więc właściwym miejscu. dobry początek kwaterę poświęcił po sąsiedzkurzysztof Lipowicz, dominikaninobliskiego klasztoru św. Jacka. Nowa kwatera jest już sprawdzonaarunkach bojowych. Niemal codziennie odbywają się spotkaniaie jest wyjątkiem, że ktoś zostaje noc. Bartłomiej Kachniarz Analiza pewnego zdjęcia. Surfując po internecieędąc stronie Arkonii, przypomniałem sobie, iż omówiłem byłem pewną, znajdującą się niej fotografięytule: Zdjęcie zbiorowe Arkoniioczątku XX wiekuewnym stosunkowo miłym, starszym już jegomościem. Zdarzenie miało miejsce parę już miesięcy temu, ale postaram się sobie przypomnieć jak najdokładniej konkluzje naszej rozmowy. Pan ów nazywa się Gunther Ruppest najstarszymzeszy fechtmistrzem, nauczycielem ponad połowy pracującychawodzie trenerów szermierki studenckiej. Fotografia została przedyskutowanahętnie podzielę sięolegami spostrzeżeniami. Instruktaż abyensem czytać dalej warto rzucić okiem zdjęcie. Adrem: Adękawica fechtunkowaciślej ochraniacz przedramienia, zakończony rękawicą. Wyrób skórzany zdjęciu model zabytkowyandlu niedostępny. Adzlagier koszowy ćwiczebny wygląda robotę własną albo okolicznego kowala. Adzabla menzurowazisiejszych czasach niezmiernie rzadko używana, bowiem wymaga niezmiernie skomplikowanej techniki fechtunku. Jest ponadto orężem niebezpiecznym. Przed II wojną światową menzury szable stanowiły szczególną rozrywkę menzur szlagiery nikt nawet nie liczył. Opowiemym więcej przy nadarzającej się okazji. Adzlagier koszowy ćwiczebny wygląda lepszą robotę, być może wykorzystano stary kosz menzurowytórego zdjęto barwyo są niewidoczne zdjęciu. Nie można wykluczyć, iż jest to broń ostra szlagier koszowy menzurowy różniący sięn. ostrą klingąoszemarwach. Barwy mogą być jednak niewidoczne, np. gdyż uległy rozsiekaniu poprzez liczne menzuryniu uprzednim. Adatrz pktobota iście kowalska, wygląda prawie jakitwy pod Grunwaldem. Niewykluczone jest, iż wykonał go zlecenie miejscowy fechtmistrz. Pan Rupp opowiadał miewnym znanymnegdot fechtmistrzualticumrzełomu wieków, który zasłynął inwencją wynalazcząomysłowością taksprzęcie, jaklementach sztuki szermierczej, wprowadzając doń własne elementy. Adełm ćwiczebny Interesująca obręcz chroniąca przed ostrymi cięciamizisiejszych czasach produkowane są ciut inne. Adloka albo menzurowa albo ćwiczebna Polska nazwaewnym przybliżeniu to rapier. Nie sposób rozpoznać czy klinga jest ostra to jedyna różnica pomiędzy menzurowąwiczebną. Menzury przy użyciu tej broni odbywają się wschód od Łaby zachód stosuje się szlagiery. Alealticum toak zawsze był grochapustą, więc stosowano obie bronie Menzury przy użyciu rapierów są znacznie szybsze, niż szlagierowe, jest to bowiem broń lżejsza. Adrzypuszczalnie również rapier Adzlagier koszowy, przypuszczalnie ćwiczebnyartościowym koszem menzurowym pozbawionym barw oręż sekundanta? Być może również szlagier fuksowski pierwsza menzurę -jako że fuksy barw nie posiadają. Ad 10. Szlagier koszowy ćwiczebny roboty kowalskiej, patrz wyżej. Ad 11. Fuks trzyma hełm dobrze wykończony, być może sekundancki? Tak to prawdopodobnierubsza owym zdjęciu śmiesznie wygląda. Broni pojedynkowejoziewiczowym sensie nie zaobserwowano. Jeżeli koledzy dobrnęli aż do tego miejsca moich wypocin, to bardzo się cieszę. Tomasz Skajster Qui pro quoiuletynie Arkoniiumerach 379, ukazały się dwa teksty wspominające kogoś, kto wśród kolegów nazywany był Ryśkiem Manteufflem. To mnie zmobilizowało, żeby dodaćolejnym Biuletynie jedną uwagę niezbyt ważną dla ogółu, ale ważną dla mnie, dotyczy mojej rodziny. Mianowicie występującyiuletynie we wspomnieniach Rysiek Manteuffel to nie mój ojciec, Ryszard Manteuffel Szoegetryj Andrzej Manteuffel Szoege nazywany jednak, nie wiem