Puszkę pandory, danego etapu tak jednak sam fakt się wybaczyć 15 lipca 1940marł ojciec Jeszczekresie żałoby, 28 grudnia tegoż rokuościele Św. Aleksandra Pl. Trzech Krzyży odbył się ślub Aliirka. Warunki były konspiracyjne, nie wiedzieli, czy wszystkichościoła nie wygarnie gestapo. Zamieszkali ul. Filtrowejotem obok Solariego gdzie 15 listopada 1942rodził się syn Andrzej. Ale gestapo szło tropem Mirka. Mało mieszkaomu, zmienia nazwisko, adresy. Życie codzienne nieraz komplikuje się dramatycznie. 15 lipca 1944 Ala urodziła córeczkę Anię. Dwa tygodnie potem wybucha powstanie. Ulica Filtrowa jużierwszych dniach walk zostaje zajęta przez pozostającełużbie niemieckiej rosyjskie oddziały brygady Kamińskiego. Ze spaceruziećmi, tak jak staławutygodniowym niemowlęciem rękuałym Andrzejkiem Ala zostaje popędzona Zieleniak obóz przejściowy dla ludności cywilnej. Jeszcze jej ściągnęli pierścionkiąk. Nie miała pokarmu. Zieleniaku niemowlę ssie kostki cukru owinięte jakąś szmatką. Ludzie dookoła jedzą trawę. Przyjechała jednak komisja niemieckiego Czerwonego Krzyża. Kobietyziećmi wypuszczali. Udało się wyjśćotrzećezpieczne miejsce. Szeligi pod Warszawą były majątkiem Jadwigiładysława Olizarów przyjaciół jeszcze sprzed wojny. Mirek walczyłowstaniu. Po jego upadku, zupełnie przypadkowo pojawił się pewnego dniaych samych Szeligach. Byli więc znów razemusieli myśleć co dalej. Alę ciągnęło do rodziny do Sancygniowa. Zresztą gdzie mieli się podziaćancygniowie wylądowali pod koniec roku 1944, jadąc jakimś nie ogrzewanym transportem kolejowym. 15 stycznia 1945ieczorem wzgórza nad Sancygniowem zaroiły sięeszła Armia Czerwona. Pomieszczikiieżeńcy musieli opuścić pałac. Poszła do sowieckiego pułkownikaowiedziała, że potrzebuje mleka dla dzieci. To weź sobie krowę odpowiedział. Nie bardzo wiedziała coą krową zrobić. Ale mleko dla dzieci było. Kolejna ucieczka, jakieś wiejskie chałupy, pokoikiechowie. Mirek znów ruszył konspiracyjnym szlakiem. Gdzie się udać? Pomyślała, że może jakoś się urządzi Ziemiach Odzyskanych lipcu 1945jawili się we Wrocławiu. Wokół zgliszcza, szabrownicy, pustka. Administracja polska dopiero się organizuje, ale udało się jej uzyskać przydział niezbyt zrujnowany domzielnicy zwanej Bischofswalde Najmuje jakieś niemieckie złote rączkirzy pomocy tegoż Herr Ortnera doprowadza dom do stanu używalnościiędzyczasie dowiaduje się, że Mirek został aresztowany przez UB. Odtąd dzieli czas pomiędzy domem we Wrocławiuodróże do Warszawy, Lublinarakowa. Dzieci często pozostają pod opiekąbabciiemki, która nazywała się Frau Podróże pociągamiowybijanymi szybami. Ala dociera wszędzie nawet do Dyrektora Departamentu Śledczego MBP płk. Różańskiegoderza pięściąiurko. Nooo, skoro Pani tak zaczyna pada złowrogie ostrzeżenie. Wysiłki nie zdają się nic. Po procesie Mirek zostaje skazany śmierćo kilku miesiącach udaje się wywalczyć ułaskawienie. Listy Kardynała Sapiehyuliana Tuwima do Bieruta pomagają. Teraz trzeba walczyć, by dzieci we Wrocławiu miały co jeśćyrosły ludzi: Ala rozpoczyna pracęentralnym Zarządzie Przemysłu Roszarniczego. Dzieci nie wiedzą gdzie jest ojciecracy też uchodzi za wdowę. Dorabia jak może, pisze do miejscowej gazety, do radia. Syn Andrzej uczy się ministranturyarafii Matki Boskiej Pocieszenia. Redemptorystówiedy do szkoły jakieś święto państwowe chce sobie zmajstrować czerwoną chorągiewkę, Ala zdenerwowała się: Będziesz miał chorągiewkę biało-czerwonąoniec Córka chodzi do przedszkola prowadzonego przez zakonnice955irek po 10-ciu latach zostaje warunkowo zwolnionyięzienia we Wronkach. Ostromęcka dostaje propozycję objęcia stanowiska Dyrektora Biura Prezydialnego Komisji Antropometrii przy PANolską Akademią Nauk związała się resztę życia zawodowego. Jeszczeipca 1973zyskała stopień doktora nauk humanistycznych Uniwersytecie Wrocławskim podstawie pracy Najstarsze szpitale-przytułki Wrocławiach rola społeczna jednocześnie pracującakładzie Historii Naukiechniki PAN. Wnuki nazywały ją Babisia. Zmarła dniaipca 2000ostała pochowanarobie rodzinnym Deskurów Starych Powązkach. Andrzej Ostromęcki Polskie cnoty. Według popularnejtanach Zjednoczonych anegdotki, amerykański prezydent stanął do wyścigóweneralnym sekretarzem Sowieckiej Partii Komunistycznejotarł pierwszy do mety. Prasaaszyngtonie radośnie doniosławycięstwie swojego przywódcy, podczas gdy gazety moskiewskie ogłosiły, że ich przedstawiciel skończył bieg drugim miejscumerykanin był drugi od końca. każde zdarzenie można patrzećóżnych stronodkreślać to, co się uzna za stosowne. Przed wojną panowała wśród niektórych naszych publicystów moda odbrązawianie polskiej historiiostaci narodowyche tendencje nadal pokutują emigracji. We wszystkim są blaskiienie. Dla znacznej większości turystów Wenecja jest jednymajpiękniejszych miast świecie. Zachwycają się harmonią domów, stylem architektury, budową wyrastających wprostody patrycjuszowskich rezydencji. Ale znam takiego pana, który tego wszystkiego nie widział. Zauważył jedynie tuwdzie płynące śmiecie kanałach, odpadki papierosówzęści gazet. Brudne, niechlujne miasto. Nie po co jechać! Mówi się czasami, żemeryce mało co się liczy oprócz powodzenia finansowego. Liczy się tylko wynik wszystko inne jest nieważne. To, co się nie udało godne jest krytykiotępieniastocie niezupełnie tak jest, ale są obserwatorzy, którzy podobne kryteria chcą stosować do historii. Jeżeli naród nie osiągnął potęgi, jeśli nie powiększył swoich granic, jeżeli nie zastraszył innych swoją siłą, to musiało cośim być nieorządku. Wartości moralne, wprowadzenie postępowego podejścia do życia jednostekarodów nie są czynnikiem wartym zastanowienia. Vae victis! Ten co przegrał jest sam sobie winny. Wniosek bardzo prosty, ale też bardzo nielogiczny. Oczywiście, fakty przeczą takiemu podejściu do rozwoju wydarzeń, ale trudno przekonać tego, który ustalił jakąś tezęhce, aby inniią uwierzyli. Dlatego będzie powtarzać,